2 yaşında kızım var. Ona dokunamıyorum. Sevemiyorum. Kucağıma bile alamıyorum. Çorba veriyorlar. Ağzım yanıyor. Koşmayı çok özlüyorum…
Uzman Çavuş Yılmaz Yiğit’e ait bu sözler… Tuğgenaral
Celalettin Bacanlı’nın odasında yudumlarken çaylarımızı paşaya dönerek; “Komutanım
burada en fazla acı çeken kim?” diye sordum. Bana Yiğit uzmanı adres gösterdi. Biz
de gaziyle röportaj yapmak için generalin odasından ayrıldık. Daha sonra gazilerin
rehabilite edildiği, yani hayata bağlandığı birimleri dolaşmaya başladık.
Protezlerin yapıldığı atölyeler, egzersiz salonları, spor salonları, havuzlar…
TSK Rehabilitasyon ve Bakım Merkezi’nde yok yok. Ordu
Mehmetçik için adeta tek yürek olmuş, toplanan bağışlarla bu merkez kurulmuş. Terör
saldırılarına uğrayan askerler ilk müdahalenin ardından burada uzun
süren bir tedavi sürecine başlıyor…
Koridorlarda yürürken gurur ve hüznü bir arada
yaşıyorsunuz. Kimi vatan için kolunu kimi bacağını kimi gözünü kaybetmiş.
Tekerlekli sandalyenin üzerinde bir gazi çekti dikkatimi. Yanına yaklaştım. ‘Geçmiş
olsun’ diye başladım söze daha ben sormadan anlatmaya başladı. Belli ki benim
gibi niceleri ile aynı konu üzerinde sohbeti olmuş. Adı Bahadır, rütbesi
Binbaşı. Özel haraketta görevliymiş. Hakkari Çukurca’da omuriliğine saplanan
bir mermi mahkum etmiş tekerlekli sandalyeye. Koridordaki kısa muhabbetin
ardından bizi odasına davet etti: ‘Bir çayımı içmek istemez misiniz?’ diye sordu.
Hemen kabul ettim. Odasına çıktık. Kuru pasta ile çay ikram etti bize. Daha
sonra devam ettik sohbete: “Yaralandığımda, 'tekerli sandalye ile tekrar göreve
dönebilir miyim' diye çok uğraşmıştım. O zamanki mevzuat, benim sandalye ile
üniforma giymeme izin vermiyordu. Bir kere daha aynı şeyleri yaşasam, bir hayat
daha yaşama şansım olsa, bundan farklı bir şey yapmazdım. Tekrar o bölgeye
giderdim. Neyi özledin diye sorarsanız…Bir halı sahada maç yapmayı, çok özlüyorum.
Ellerimi cebime sokup yürümeyi çok özledim. Sandalye çok kısıtlıyor insanı…”
Bahadır Binbaşı’nın yanından ayrıldıktan sonra Yiğit
uzmanın yanına doğru yol aldık. Tesadüf koridorda rastladık kendisine.
Röportajı dışarıda yapmak istedim. Halı sahanın yanında bir yürüyüş yolu vardı.
İki sandalye getirdiler. Oturduk karşılıklı. Hafif rüzgar vardı. Yiğit uzmanla
söyleşiye başlamadan önce kendisi sessizce dalıp gitti bir an uzaklara. Ben de
onun protez kolunu ve ayaklarına baka kaldım. Anladı üzüldüğümü. Benim yapmam
gerekeni o bana yaptı ve moral verdi. Hatta bir espri yaparak, ‘Çok alıştım bu
protezlere maç bile yapıyorum’ dedi. Hafif tebessümlerin arasında anlatmaya
başladı: “Mayına basma sonucu iki kolumu, bir bacağımı ve bir gözümü kaybettim.
Osmaniyeli bir devrem vardı. O mayına bastı, onun iki bacağı olay yerinde
koptu. Onu öyle görünce, içime bir ürperti girdi. Evli ve çocuğu vardı. Ben o
zaman bekardım. Dedim; 'Allah'ım ona olacağına bana olsaydı, onun çocuğu var,
benim ağlayanım az olur' diye düşünmüştüm. Onu helikoptere verdik, gönderdik.
Biz üs bölgesini aldık, teması bekliyorduk. Tam öncülerden biri üs bölgesinde
terörist gruptan bir tanesini gördüğünü söyledi. Teröristler mayına bastı,
bizim bulunduğumuz bölge patladı. Mayın patladığında, 21 kişi yaralıydık. Sanki
vücuduma elektrik verilmiş gibi hissettim. Sonra sol koluma baktım sol kolum
yoktu. Sağ koluma baktım. Sağ kolum, duruyordu ama plastik gibi damlıyordu
yere. Bacağıma sanki, kaynar su dökülmüştü. Baktım bacağım yok. Arkamda bir
çukur vardı, baktım içinde bacağımın kolumun kemikleri duruyordu. Bunları
anlatırken çatışma devam ediyordu. Ben Kelime-i Şehadet getirdim. Beni bırakın
diyordum. Üç atar damar kopmuş, muhtemelen ben şehit olacağım. En azından, size
bir şey olmasın, dedim. Tüfeğimi istedim. Tüfeğim yok.”
Başından geçen olayı anlattıktan sonra beni de
hüzünlendiren şu cümleleri kullandı: “Bakıma muhtaç duruma düşüyorsunuz.
Çocuklarınızı, sevemiyorsunuz. Kollarınız, bacaklarınız protez. Çocuğum doğduğu
an, kucağıma alamadım. Protezle tutamadım, sevemedim. Çocuğunuzla
oynayamıyorsunuz.”
Bu hüzünlü buluşmanın ardından dilerseniz biraz da
merkezin faaliyetleri hakkında bilgi verelim. 1995 yılının Mart ayında Ankara
Gazeteciler Cemiyeti ve TRT'nin işbirliğiyle 'Haydi Türkiye Metmetçikle El Ele'
kampanyası başlatıldı. Türk Silahlı Kuvvetleri El Ele Vakfı kuruldu. Toplanan
bağışlarla 105 milyon dolara mal olan Türk Silahlı Kuvvetleri Rehabilitasyon ve
Bakım Merkezi hizmete girdi. 21 Nisan 2000 tarihinde olağanüstü hal gazilerine,
silahlı kuvvetler mensupları ve ailelerine ve halka hizmet veren merkezde,
omurilik ve beyin felçleri, kas ve iskelet sistemi hastalıklarına bağlı özürlü
ve engelli durumuna düşen hastaların tedavi ve rehabilitasyonları yapılıyor.
320 bin metrekarelik alana kurulan merkez pek çok ileri teknoloji
ürünü cihaza sahip. Merkezde, 200 yataklı nörolojik ve ortopedik rehabilitasyon
hastanesi, 50 yataklı bakım evi, 50 yataklı hasta misafirhanesi, tanı ve tedavi
bölümleri, açık ve kapalı spor alanları, tedavi havuzları, meşguliyet ve
mesleki rehabilitasyon bölümleri bulunuyor. Rehabilitasyon bölüm şefliğinde,
poliklinik muayeneleri randevulu olarak yapılıyor. Spor alanları ve rekreasyon
bölümü 2 adet kapalı spor salonuyla açık spor alanlarından oluşuyor. Basketbol, futbol, voleybol, masa tenisi, bilardo, dart,
fitness çalışmaları tedavi planının bileşenleri olarak gerçekleştiriliyor.
